Dit is een persoonlijk verhaal van  het gezin Pijman-Beenhakker;

Het gezin Pijman-Beenhakker vierde in december 2004 rustig vakantie op het strand van Sri Lanka. Op 2de kerstdag sloeg de allesvernietigende tsunami toe. Karin Beenhakker weet het nog als de dag van gister: “Het enige wat ik dacht was: de wereld vergaat.”

Toen de tsunami te land kwam wist moeder Karin met haar zoon een hogere plek te bereiken. Het water trekt langs hen heen. "Al die mensen die hun geliefde vasthielden, die gingen een halve meter onder ons door en werden meegesleurd."

Karin kan alleen maar denken aan hun gezin. "Ik wist hoe dan ook dat die van mij daar ook tussen zaten. Ik dacht, dit is het, ook voor mij. Het is heel raar, je besluit dat alles dood is en dat je zelf ook beter dood kan gaan."

"Het besef dat ze nog leefden terwijl alles om je heen angstaanjagend stil is overal om je heen zie je de dood - valt eerlijk gezegd niet uit te leggen. Omdat het zo onvoorstelbaar is. Het is alles tegelijkertijd. Het is de hemel, het is de hel."

"Dat intense gevoel van leven, dat je vervult met dankbaarheid, dat wil je eigenlijk voor altijd vasthouden. Dat is ook  op dat moment je overtuiging, dat dat nooit over zal gaan", zegt Karin.Later komt ook het schuldgevoel, vertelt Ayla. "Diep van binnen kan ik me intens schuldig voelen.’’